Κοινωνική πολιτική και Τοπική Αυτοδιοίκηση
Της Σοφίας Ρόμπολα (Πτυχιούχος Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγων του Πανεπιστημίου Πατρών, Υποψήφια Δημοτική Χαϊδάρίου)
Κοινωνική πολιτική, είναι το σύνολο των μέτρων, των παρεμβάσεων, των δομών και των δράσεων που αποσκοπούν στην προστασία του πληθυσμού από καταστάσεις που επιφέρουν απώλεια ή μείωση των πηγών συντήρησης, στην προληπτική ή επανορθωτική προστασία της υγείας, στην εξασφάλιση απασχόλησης και τη διατήρηση της ικανότητας για εργασία, στην εγγύηση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης και στη διασφάλιση της δυνατότητας κάθε ατόμου να συμμετέχει ενεργά στην οικονομική και κοινωνική ζωή.
Η εποχή μας, εποχή πρωτοφανούς οικονομικής, και όχι μόνο, κρίσης, χαρακτηρίζεται από την πλήρη απορρύθμιση των οικονομικών και εργασιακών σχέσεων, από νέους κοινωνικούς κινδύνους ,που εξωθούν όλο και περισσότερους πολίτες σε καταστάσεις ευπάθειας και ανάγκης.
Η ανεργία, και ιδίως η ανεργία των νέων και των γυναικών, είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα. Η φτώχεια απειλεί μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, ενώ πολύ μεγαλύτερα βιώνουν τα οξύτατα προβλήματα της εισοδηματικής ανεπάρκειας. Οι μοναχικοί ηλικιωμένοι, που αγωνίζονται να επιβιώσουν, χωρίς οικογενειακή στήριξη με τη χαμηλή τους σύνταξη, πληθαίνουν καθημερινά. Οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, που συνεχώς αυξάνουν, δεν βρίσκουν τη συμπαράσταση που χρειάζονται από την πολιτεία.
Καθημερινά, μαθαίνουμε να ζούμε με όλο και μεγαλύτερη ανασφάλεια, χωρίς να ξέρουμε τι θα συμβεί την επόμενη μέρα. Ο σχεδιασμός μιας ολόκληρης ζωής ανατρέπεται. Ο κοινωνικός ιστός διαταράσσεται και η κοινωνική συνοχή πλήττεται με νέες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός στις μέρες μας αποτελεί συχνά, δυστυχώς, μόνιμη κατάσταση ελάχιστα αναστρέψιμη.
Κοινωνικός αποκλεισμός δεν σημαίνει μόνον έλλειψη εισοδήματος και παραγωγικών πόρων για την εξασφάλιση ελάχιστων ορίων αξιοπρεπούς διαβίωσης, αλλά και περιορισμένη πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες εκπαίδευσης, υγειονομικής περίθαλψης, έλλειψη στέγης, επισφαλές περιβάλλον, κοινωνικές διακρίσεις και εν τέλει αδυναμία συμμετοχής στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική ζωή.
Στην εξαιρετικά δύσκολη αυτή πραγματικότητα που ζούμε, το κράτος θα έπρεπε να δώσει ιδιαίτερο βάρος στην άσκηση της κοινωνικής πολιτικής, να δώσει βάρος και να στηρίξει τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, τους πολίτες που δεν χάνουν απλά ένα μέρος του εισοδήματός τους, αλλά αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης.
Αυτό που δεν κάνει το κράτος, η κεντρική κυβέρνηση, οφείλει να το κάνει στο μέτρο του δυνατού η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, έχει καθήκον και υποχρέωση να παρέμβει.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, είναι εξ ορισμού πιο κοντά στο επίπεδο της δημιουργίας των τοπικών προβλημάτων και μπορεί να αναπτύξει αποτελεσματικότερες τεχνικές και να χειριστεί καλύτερα την επίλυση των προβλημάτων κοινωνικής φύσης.
Στην κατεύθυνση αυτή, οφείλει να σχεδιάσει και να υλοποιήσει ένα πλαίσιο δράσης στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής. Οφείλει να προσφέρει στους πολίτες που έχουν ανάγκη, κοινωνική βοήθεια και αλληλεγγύη. Οφείλει να τους προσφέρει ένα σύνολο ολοκληρωμένων υπηρεσιών, που θα στηρίζουν τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, που θα καταπολεμούν τον κοινωνικό αποκλεισμό, θα δίνουν τη δυνατότητα συμμετοχής σε όλες τις δραστηριότητες και θα συμβάλλουν στη δημιουργία μια σύγχρονης, τοπικής κοινωνίας δικαίου.
Πρέπει, λοιπόν, η Τοπική Αυτοδιοίκηση να αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης της οικογένειας, του παιδιού, των νέων, των αναπήρων, των ηλικιωμένων, των ατόμων που βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας φτώχειας, των ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Πρέπει να αναπτύξει ολοκληρωμένες δομές και λειτουργίες κοινωνικής φροντίδας, κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης.
